فرسایش محور شیراز-سروستان زنگ خطری برای مسئولان
فرسایش محور شیراز-سروستان زنگ خطری برای مسئولان
خط فارس؛ از یک بحران زیرساختی و بی‌توجهی مزمن به ایمنی جاده‌ای گزارش میدهد.

به گزارش موج فارس به نقل از خط فارس:محور شیراز-سروستان که یکی از مهم‌ترین مسیرهای ترانزیتی جنوب کشور و گذرگاه اصلی زائران حضرت شاهچراغ(ع) است، این روزها به یکی از پرحادثه‌ترین و خطرناک‌ترین مسیرهای کشور تبدیل شده؛ جاده‌ای که به‌جای ایمنی، خطر می‌پراکند.

مشاهدات میدانی خبرنگار خط فارس نشان می‌دهد تخریب زیرساخت‌های این مسیر به شکلی بی‌سابقه رخ داده است. چاله‌هایی به عمق بیش از ۱۰ سانتی‌متر، آسفالتی ترک‌خورده و فرسوده، نقاط بحرانی فاقد استانداردهای ایمنی و نبود علائم هشداردهنده در بسیاری از مقاطع، شرایطی را پدید آورده که خودروها هر روزه در معرض تصادف و خرابی قرار دارند.

مرگ تلخ کاربران جاده فریاد بی‌پاسخ

حاج علی محمدی، راننده باسابقه‌ای که دوبار در این مسیر دچار سانحه شده، می‌گوید: «مسئولان فقط بعد از هر حادثه وعده می‌دهند، اما خبری از اصلاح نیست.

حسین احمدی، راننده تاکسی بین‌شهری نیز از خرابی مداوم خودرو گلایه‌مند است: «هر هفته باید جلوبندی ماشینم را تعمیر کنم. اگر خانواده خودشان یک‌بار این مسیر را طی می‌کردند، جاده یک‌شبه تعمیر می‌شد.

فاطمه نوروزی، کارمند ساکن سروستان که هر روز برای کار به شیراز رفت‌وآمد دارد، احساس خود را این‌گونه توصیف می‌کند: هر روز با ترس به سمت شیراز حرکت می‌کنم. آفتاب، خستگی و خرابی جاده، ترکیبی خطرناک ایجاد کرده است.

بحران هماهنگی، ضعف نظارت

نبود هماهنگی میان شهرداری‌ها، استانداری و وزارت راه، باعث شده این محور حیاتی به حال خود رها شود. نبود نظارت مستمر بر پروژه‌های قبلی و اولویت‌بندی نادرست در تخصیص بودجه‌ها نیز به بحران دامن زده است.

خط فارس پیشنهاد می‌دهد کمیته‌ای ویژه با حضور تمام دستگاه‌های ذی‌ربط برای نجات این محور تشکیل شود و اعتباری فوری از صندوق توسعه استان فارس به این پروژه اختصاص یابد.

دعوت به مشارکت مردمی

خط فارس از شهروندان دعوت می‌کند تصاویر، ویدیوها و تجربیات خود از مسیر شیراز-سروستان را برای ما ارسال کنند تا صدای آن‌ها بلندتر به گوش مسئولان برسد.

کلام آخر: آزمون مسئولیت‌پذیری

این گزارش تنها گوشه‌ای از واقعیت تلخ ضعف مدیریت زیرساختی در استان فارس است. آیا زمان آن نرسیده که مسئولان، به‌جای وعده‌های بی‌ثمر، با اقدام عملی به وظایف خود عمل کنند؟ پاسخ به این سوال، شاخص سنجش مسئولیت‌پذیری آنان خواهد بود.