به گزارش موج فارس به نقل از خط فارس؛شهر شیراز، پایتخت فرهنگی ایران، در عرصه هوشمندسازی و ارائه خدمات پرداخت شهری یکپارچه، با تأخیری قابل توجه و کمبودهای جدی مواجه است.
در حالی که کلان‌شهرهایی مانند تهران، مشهد و اصفهان سال‌هاست شهروندان خود را به استفاده از سامانه‌های کیف پول الکترونیکی و کارت‌های شهروندی برای پرداخت کرایه حمل‌ونقل عمومی و خدمات خرد عادت داده‌اند، مردم شیراز هنوز درگیر روش‌های سنتی و پرهزینه هستند.
این عقب‌افتادگی باعث شده است تا شیرازی‌ها در پرداخت‌های روزمره خود، به‌ویژه در بخش حمل‌ونقل عمومی، با مشکلات متعددی دست‌وپنجه نرم کنند.
مشهد،تهران و اصفهان، شهرهای پیشرو در هوشمندسازی
شهر مشهد با به‌کارگیری اپلیکیشن‌های یکپارچه، پرداخت کرایه تاکسی و اتوبوس را تنها با یک گوشی موبایل ممکن ساخته است.
شهر تهران با سامانه «تهران من» و کارت‌بلیت‌های متصل به کیف پول الکترونیکی، سال‌هاست که در پایتخت مورد استفاده قرار می‌گیرد.
شهروندان اصفهانی از طریق کارت شهروندی و اپلیکیشن‌های موبایلی، به آسانی هزینه خدمات خرد شهری را پرداخت می‌کنند.
وعده‌های عمل‌نشده و سیستم‌های ناکارآمد
با وجود وعده‌های مکرر شهرداری شیراز برای راه‌اندازی «کیف پول و بلیت‌افزار شهروندی»، این پروژه همچنان در فاز آزمایشی و محدود گرفتار مانده است. اگرچه سال گذشته از اتصال شهرداری به پنجره واحد خدمات الکترونیکی دولت و پرداخت کرایه با QR کد سخن گفته شد، اما این وعده‌ها تاکنون به مرحله عمل و دسترسی عمومی نرسیده است.
مشکلات عینی شهروندان شیرازی
پرداخت کرایه تاکسی و اتوبوس عمدتاً به صورت نقدی یا با کارت‌های بانکی قدیمی انجام می‌شود.
همچنین نبود سیستم یکپارچه، شهروندان و رانندگان را با معضل همیشگی «خرد کردن پول» و انتقال کارت به کارت روبرو کرده است.
کارت‌های پرداخت شهروندی، کمیاب هستند و شهروندان مجبورند برای خرید آن‌ها مبالغ گزافی بپردازند یا به روش‌های پرهزینه‌تر متوسل شوند.
فرآیند شارژ این کارت‌ها نیز به دلیل نیاز به مراجعه به باجه‌های فیزیکی یا ایستادن در صف‌های طولانی مترو، با استانداردهای دنیای دیجیتال امروز همخوانی ندارد.
بی‌اعتمادی به وعده‌ها و اتلاف منابع
این تأخیر طولانی‌مدت و عدم تحقق وعده‌ها، حس بی‌اعتمادی عمیقی نسبت به پروژه‌های هوشمندسازی در بین شهروندان ایجاد کرده است. این در حالی است که شکاف دیجیتال بین شیراز و سایر کلان‌شهرها روزبه‌روز در حال افزایش است.
برای نمونه، در شهری مانند مشهد، شهروندان می‌توانند از طریق اپلیکیشن‌ها از موقعیت دقیق و ساعت حرکت اتوبوس‌های خط واحد مطلع شوند؛ اما در شیراز، پروژه‌های نظم‌دهی و اطلاع‌رسانی برخط اتوبوس‌ها پس از دو دهه، همچنان بلاتکلیف و درگیر آزمون و خطا هستند که این امر منجر به اتلاف بودجه‌های عمومی شده است.
چرا پایتخت فرهنگی ایران عقب مانده است؟
این پرسش مطرح است که چگونه شهری با جایگاه والای فرهنگی و گردشگری مانند شیراز، در زمینه‌ای حیاتی و مدرن مانند هوشمندسازی شهری، تا این حد از رقبای خود عقب افتاده است؟ در شرایطی که دیگر کلان‌شهرها به فکر اتصال کیف پول‌های خود به یکدیگر هستند، شهروندان شیرازی هنوز در جست‌وجوی یافتن یک کارت پرداخت شهروندی هستند.
شهرداری شیراز موظف است هرچه سریع‌تر در قبال این عقب‌ماندگی پاسخگو باشد، وضعیت اجرای کیف پول شهری را به صورت شفاف تشریح کند و زمان‌بندی دقیقی برای بهره‌برداری عمومی از این سامانه ارائه دهد. شهروندان شیراز سزاوار برخورداری از خدماتی هستند که سال‌هاست در دیگر کلان‌شهرهای ایران به یک هنجار تبدیل شده است.
